Ultrasonido da vejiga urinaria coa determinación da orina residual

O ultrasonido da vexiga urinaria coa determinación do volume de orina residual adoita prescindirse de trastornos de micção dunha natureza neurogénica. Neste caso, é habitual comprender o volume residual como o volume do líquido que non se separou da burbulla, que permaneceu despois do acto de urinar. Nótese que na norma non debe exceder 50 ml ou non superar o 10% do volume inicial.

Como se realiza a investigación?

Antes do ultrasonido da vexiga urinaria con orina residual, o paciente non debería visitar o váter 3 horas antes do estudo. Polo tanto, o procedemento adoita ser nomeado para a mañá. Antes de realizar cálculos fisiolóxicos coa axuda dun aparello de ultrasóns, o médico, baseándose nunha fórmula especial, fixa o volume do líquido nel segundo o tamaño da burbulla . Despois diso, o paciente ofrécese para orinar e logo realiza un exame repetido da vexiga con ultrasonido. Neste caso, o órgano é medido en 3 direccións.

Cómpre sinalar que os resultados obtidos neste estudo adoitan ser erróneos (debido a unha violación do réxime de beber, a inxestión de diuréticos, por exemplo). É por iso que o procedemento pode repetirse varias veces, ata 3 veces.

Como avalían os resultados e que poden falar?

Cando os resultados do ultrasonido da vexiga, a cantidade de orina residual non se corresponde coa norma, os médicos avalian a condición das paredes do propio órgano. Ao mesmo tempo, as seccións superiores do sistema urinario e dos riles son coidadosamente diagnosticadas.

Un aumento no volume de urina residual pode ser unha explicación para manifestacións clínicas tales como a micción frecuente, a interrupción do fluxo urinario, o atraso ea incontinencia. Ademais, o cambio neste parámetro pode indicar directamente refluxo vesicoureteral, divertículos da vexiga e outros trastornos.