O choque cardioxénico é un fallo ventricular agudo cunha forte caída na función contráctil do corazón e, en consecuencia, unha diminución da presión arterial e insuficiencia de sangue nos órganos. Na maioría das veces, o choque cardioxénico se desenvolve como unha complicación do infarto de miocardio e na maioría dos casos leva á morte.
Causas de choque cardioxénico
Entre os factores que provocan distinguir:
- un extenso infarto de miocardio , no que máis do 40% do miocardio é afectado, e normalmente o corazón non pode contraer e bombear sangue;
- inflamación do músculo cardíaco (miocardite aguda);
- a ruptura do septo interventricular que separa o ventrículo dereito do corazón da esquerda;
- estenose aguda (constricción) das válvulas cardíacas;
- falla aguda das válvulas cardíacas;
- tromboembolismo masivo da arteria pulmonar.
Tipos de choque cardioxénico
Na medicina, é habitual distinguir tres formas de choque cardioxénico: reflexo, verdadeiro choque cardioxénico e arítmico:
- Reflex. É a forma máis lixeira, que, como norma, non é causada por un dano extensivo ao miocardio, senón pola diminución da presión arterial debido á síndrome de dor grave. Coa alivio puntual da dor, o prognóstico é relativamente favorable.
- Un verdadeiro choque cardioxénico. Ocorre con extensos ataques cardíacos. No caso de que o 40% ou máis do corazón sexa necrótico, a taxa de mortalidade é próxima ao 100%.
- Choque aritmico. Desenvólvese debido a unha taquicardia ventricular aguda ou a bradiarritmia aguda. Os trastornos do abastecemento de sangue están asociados a un cambio na frecuencia das contracciones cardíacas e logo da normalización do seu ritmo, os síntomas de choque xeralmente desaparecen.
Síntomas clínicos e diagnóstico de choque cardioxénico
Entre eles están:
- unha forte caída na presión arterial (menos de 90 mm Hg) ea presión pulsada (menos de 20 mm Hg);
- taquicardia;
- Pálido (moitas veces con elementos cianóticos) e pel húmida;
- extremidades frías;
- diminución das venas debido á diminución da presión;
- perda de conciencia;
- Violación da micção (a unha presión arterial inferior a 50 mm Hg, os riles deixan de funcionar).
Se o paciente ten síntomas de choque cardioxénico, os médicos valoran a gravidade destes síntomas, miden a presión arterial e de pulso, a frecuencia cardíaca e avalian o índice cardíaco. Os seguintes procedementos tamén se usan para establecer a causa exacta ea área afectada:
- Electrocardiograma - para determinar a etapa e localización do infarto, a súa profundidade e amplitude.
- Ultrasón do corazón: axuda a avaliar o alcance do dano, para determinar a cantidade de sangue expulsado polo corazón na aorta, para determinar cal dos departamentos cardíacos sufriu.
- A angiografía é un método de contraste de raios X para examinar os vasos, onde se inxecta un axente de contraste na arteria femoral. Este exame se realiza se os métodos de tratamento cirúrxicos son posibles.
Tratamento de choque cardioxénico
O tratamento desta enfermidade realízase exclusivamente na unidade de coidados intensivos do hospital. As medidas de emerxencia para choque cardioxénico están destinadas a aumentar a presión arterial e normalizar o abastecemento de sangue de órganos vitais.
Medidas xerais:
- Anestesia. É especialmente importante na forma reflexiva de choque.
- Oxigenoterapia. Uso dunha máscara de osíxeno para evitar a inanición de osíxeno do cerebro.
- Terapia trombolítica. Administración intravenosa de medicamentos para mellorar a circulación sanguínea e evitar a formación de coágulos sanguíneos.
- Terapia de apoio. Administración intravenosa de fármacos con potasio e magnesio para mellorar a nutrición do músculo cardíaco.
Estimulación. A introdución de medicamentos que estimulan a redución do músculo cardíaco.
O tratamento de choque cardioxénico é necesariamente acompañado polo seguimento das actividades dos órganos vitais:
- O monitor cardíaco.
- Medida regular de presión e frecuencia cardíaca.
- Instalación dun catéter urinario para avaliar a función renal.
Tras tomar medidas primarias, o tratamento adicional determínase en función do tipo e da gravidade da enfermidade, e pode ser tanto quirúrgico como conservador.