DIC-síndrome de síndrome de coagulación intravascular diseminada: unha violación da hemostasia, caracterizada por cambios na coagulación sanguínea. Os microglobres e agregados de células sanguíneas resultantes son a causa do mal funcionamento da microcirculación e os cambios distróficos nos órganos, o que conduce ao desenvolvemento de hipocóforos, trombocitopenia e hemorragia.
Causas de desenvolvemento da síndrome de DIC
A síndrome de DIC non é unha enfermidade separada e desenvólvese no contexto das seguintes condicións patolóxicas:
- procesos sépticos durante o parto, aborto médico e cateterismo prolongado de grandes embarcacións;
- trauma de vasos sanguíneos, paredes vasculares e parénquima de órganos internos durante a intervención quirúrgica ou prótese vascular;
- patoloxías en obstetricia e xinecoloxía, entrega operativa;
- condicións de choque, resultantes de lesións, cardioxénicas, hemorrágicas e outros trastornos;
- enfermidades cancerosas (mieloma, eritemia);
- Formacións malignas no tecido pulmonar, próstata e páncreas;
- enfermidades autoinmunes (lupus eritematoso, glomerulonefritis , vasculite hemorrágica);
- hemólise con queimaduras;
- lesións tóxicas cando un veleno de serpe entra no sangue;
- uso a longo prazo de medicamentos que melloran a coagulación do sangue e causan formación de plaquetas.
Síntomas da síndrome de DIC
A clínica da síndrome de DIC está asociada cunha enfermidade que causou esta afección.
A síndrome DIC aguda maniféstase como un estado de choque causado por violación de todas as ligazóns da hemostasia.
Coa síndrome DVS crónica hai un aumento gradual das manifestacións clínicas con sinais:
- hipovolemia (redución do volume de sangue nos vasos sanguíneos);
- danos órganos distróficos;
- trastornos de procesos metabólicos.
Durante a síndrome de DIC, as etapas son:
- Na primeira fase prodúcese hipercoagulación e hiperagregación de plaquetas.
- Na segunda fase, hai cambios na coagulación sanguínea (hipercoagulación ou hipocoagulación).
- Na terceira etapa, o sangue deixa de colapsar.
- Na cuarta fase, os parámetros hemostáticos normalizan ou se producen complicacións que orixinan un resultado fatal.
- A cuarta etapa considérase permisiva.
Diagnóstico da síndrome de ICE
Na maioría das veces, o diagnóstico establécese no primeiro sinal da síndrome de DIC. No entanto, en varias enfermidades (por exemplo, en leucemia, lupus eritematoso), o diagnóstico é difícil. Nestes casos realízase o diagnóstico de laboratorio da síndrome de DIC, que inclúe:
- detección de taxas de coagulación de sangue ;
- análise de coágulos sanguíneos e tempo de protrombina;
- detección de violacións no tromboelastograma;
- probas de paracoagulación.
Tratamento e prevención da síndrome de DIC
O tratamento da síndrome de DIC, por regra, lévase a cabo na unidade de coidados intensivos e ten como obxectivo eliminar os coágulos de sangue formados, impedindo a formación de novos coágulos sanguíneos, así como restaurar a circulación sanguínea e regular a hemostase. Ademais, lévase a cabo unha terapia intensiva para eliminar ao paciente dun estado de choque, a terapia antibacteriana ou outra etiotrópica permite resistir un organismo infeccioso. Os pacientes poden ser prescritos anticoagulantes, desagregantes, fibrinolíticos e terapia de substitución.
Na síndrome crónica de ICE, por exemplo, en pacientes con insuficiencia renal, o método de plasmaforesis é efectivo. Consiste no feito de que o paciente toma 600 ml de plasma, que é substituído por preparados de plasma recentemente conxelado. Método
A prevención da síndrome de DIC ten como principal obxectivo eliminar as causas que contribúen ao seu desenvolvemento. Entre as medidas preventivas:
- intervención quirúrgica, realizada polo método menos traumático;
- tratamento de alto grao de tumores;
- prevención de picadas de serpe e intoxicación severa;
- Inclusión de anticoagulantes na terapia de enfermidades infecciosas, etc.